Een uitspraak van de rechtbank Amsterdam (IRK) van 30 oktober 2015 betreft een overleveringsverzoek van een Poolse onderdaan die in Polen een onherroepelijke gevangenisstraf van één jaar moet uitzitten. Hij verblijft langer dan vijf jaar ononderbroken en rechtmatig in Nederland en is daarom gelijkgesteld met een Nederlander. Art. 6 lid 2 van de Overleveringswet verbiedt de overlevering van een Nederlander indien de overlevering is gevraagd ten behoeve van de tenuitvoerlegging van een hem bij onherroepelijk vonnis opgelegde vrijheidsstraf. Echter, teneinde te voorkomen dat de persoon zijn straf ontloopt is het wel mogelijk dat Nederland de tenuitvoerlegging van de straf overneemt.
Weigering van overlevering
Nu de rechtbank geen andere grond tot weigering van de overlevering aanwezig achtte dan de in artikel 6 lid 2 Overleveringswet neergelegde weigeringsgrond, zou toepassing van deze bepaling van rechtswege de in artikel 6 lid 3 Overleveringswet bedoelde bereidheid tot overname van de tenuitvoerlegging op basis van een verdrag tot gevolg hebben. De Poolse autoriteiten willen daar echter niet aan meewerken. In het onderhavige geval kan daarom Nederland de tenuitvoerlegging van de vrijheidsstraf niet overnemen, ondanks de bereidheid daartoe, en heeft een strafvervolging van de opgeëiste persoon in Nederland voor de feiten waarvoor hij in Polen is veroordeeld geen kans van slagen. De weigering van de executieoverlevering uitsluitend op grond van artikel 6 lid 2 van de Overleveringswet zou dus tot straffeloosheid van de opgeëiste persoon leiden.
Overleveringswet
De rechtbank wenst te onderzoeken of zij anderszins de Overleveringswet zo kan uitleggen dat de straffeloosheid wordt vermeden en stelt in dit verband het Europese Hof prejudiciële vragen, nu de Overleveringswet op dit punt uitgelegd dient te worden overeenkomstig Europese regelgeving (Kaderbesluit 2002/584/JBZ). De rechtbank wenst deze vragen beantwoord te zien alvorens te beslissen of in onderhavige zaak overlevering is toegestaan.
